Μιλάει αποκλειστικά στο toratora και τον ΤΑΖ για τον έρωτα της ζωής της που τη μαθαίνει να αφήνεται στην καλοσύνη των ξένων.
Περίεργο τρένο αυτή η γυναίκα. Τύπου σαν αυτά που πήγαιναν τον Χάρι Πότερ στο μαγικό σχολείο του Χόγκουορντς. Αν τη συναντήσεις και βαριέται μπορείς εύκολα να την αντιπαθήσεις και να τη θεωρήσεις σνομπ...
Αν μπεις στον κόπο να τη γνωρίσεις, να σκάψεις λίγο πιο βαθιά (όχι ότι πρόκειται να σε αφήσει κι εύκολα) θα θέλεις να την κάνεις την καλύτερη σου φίλη. Μάλλον γιατί είναι αυθεντική.
Που και που της στέλνω σουρεαλιστικά μηνύματα στο κινητό γιατί λατρεύω να τη φαντάζομαι να χαμογελάει με την τρέλα μου όταν τα διαβάζει.
Δεν είμαστε φίλοι, είμαστε αγαπημένοι γνωστοί με κοινές απορίες, ευαισθησίες, αναισθησίες και ζαβολιές. Πριν λίγες μέρες της έστειλα ένα διαφορετικό μήνυμα, πιο προσωπικό, πιο λυπημένο αν θες, για να πάρω φόρα από το γέλιο της.
Απάντησε λακωνικά. Δηλαδή πιο λακωνικά δε γίνεται. Το μήνυμα της ήταν "σου στέλνω μια φωτογραφία με τον τυφλό γάτο μου". Πιο Σμαράγδα δεν θα μπορούσε να είναι. Τη ρώτησα αν μπορώ να δημοσιεύσω τις φωτογραφίες του Φώτη, του γάτου, γιατί γνωρίζω πολύ καλά ότι σιχαίνεται τη δημοπρασία συναισθηματισμών.
Μου προκάλεσε έκπληξη όταν μου απάντησε θετικά. Αυτό δεν ήταν "ναι", ήταν "ναι" ερωτευμένης με πάθος. Με το Φώτη. Ποτέ της δε θα δεχόταν το εξαργυρώσιμο της δημόσιας καλοσύνης, φιλοζωίας, φιλανθρωπίας. Ότι κάνει στη ζωή της το κάνει για τη χαρά της ζωής της και αυτών που αγαπάει.
Γι αυτό μου προκάλεσε έκπληξη το να με αφήσει να δημοσιοποιήσω τις φωτό του Φώτη. Μια στην αγκαλιά της και μια αγκαλιά με τον έρωτά του, το σκύλο της το Γιάννη. Γλυκά, ατόφια και αυθόρμητα.
Χωρίς καμία διαφημιστική λεζάντα. "Nαι, να τις δημοσιεύσεις και να πεις ότι όποιος βρίσκει τυφλό γατί να το υιοθετεί γιατί είναι ότι καλύτερο μπορεί να σου τύχει.
Είναι τρυφερό, έξυπνο, και σε μαθαίνει να αφήνεσαι στην καλοσύνη των ξένων. Αλήθεια λέω." Απλές φλούδες ζωής από τη χαρά της, χωρίς αντίτιμο. Ή μάλλον με αντίτιμο. Την αγάπη του Φώτη. Τη ρώτησα μερικά πράγματα παραπάνω για τον Φώτη και μου απάντησε.
"Toν λένε Φώτη, τον βρήκα στην Αίγινα πριν τρία χρόνια που ήταν μωρό και είχε κάτσει ακίνητος μέσα στη μέση του δρόμου. Κατέβηκα από το αυτοκίνητο να τον μετακινήσω αλλά δεν έφευγε γιατί προφανώς μας διάλεξε να τον σώσουμε.
Τον πήρα να τον πάω στο γιατρό κι εκεί ανακαλύψαμε ότι πίσω από τα κλειστά του μάτια δεν είχε καθόλου μάτια.
Ο σκύλος μου ο Γιάννης άρχισε να τον γλείφει και να του καθαρίζει το πρόσωπο. Τον έγλειψε κι ο γάτος οπότε είχε κλείσει το θέμα. Αυτοί τα έχουν φτιάξει από τότε. Ο γάτος τα κάνει όλα μόνος του σαν να βλέπει. Μέχρι που κυνηγάει μύγες στο τζάμι και καμιά φορά τις πιάνει κι όλας.
Και δεν τολμάς να κάτσεις στον καναπέ κι έρχεται, κάνει μια τούμπα και κολλάει δίπλα σου. Πώς να μην τον αγαπήσεις? Του αρέσει να βγαίνει στο μπαλκόνι και να μυρίζει τον αέρα.
Ακούει τις ορχήστρες που παίζουν από κάτω στον πεζόδρομο κι επίσης ανεβαίνει στο τραπέζι, ανοίγει το φερμουάρ της τσάντας μου με τα δόντια του, βρίσκει τη μπάρα δημητριακών που του μύρισε, την ξετυλίγει και την τρώει.
Όταν του απευθύνομαι του μιλάω μόνο ψιθυριστά και καταλαβαίνει τα πάντα. Ξέρει ότι μιλάω κανονικά σε όλους αλλά ψιθυριστά μόνο σ’ αυτόν. Και όπως οι πιο πολλοί μαύροι γάτοι έχει μια αραιή άσπρη τουφίτσα στο στήθος."
Δεν έχω φινάλε. Δε θέλω να γράψω φινάλε. Στα μαγικά, και τα όνειρα και τα χαμόγελα, δεν χωράει κανένα φινάλε.
Μπορεί ο Φώτης να μην μπορεί να απολαύσει με τα μάτια του το χαμόγελο της Σμαράγδας όταν τον κρατάει αγκαλιά, αλλά σίγουρα το "βλέπει" καλύτερα από όλους.
