Δεν είναι ένα…δεν είναι δυο είναι πολλά τα χτυπήματα για τους γονείς του άτυχου Τόμας. Είναι κυρίως τ” ασύστολα ψέματα που ακόμα και αν δε τα διαβάζουν τα μαθαίνουν από τρίτους. Τίποτα όμως απ όλα αυτά δεν έχει σημασία και τίποτε δεν αντικατοπτρίζει την τωρινή κατάσταση του παιδιού. Κάποιοι αναζητούν ένα θαύμα, ένα σημάδι βελτίωσης μα
Σύμφωνα με όσα μας είπε άνθρωπος του νοσοκομείου η κατάσταση του παραμένει η ίδια. Χωρίς καμία βελτίωση. Οι γιατροί έχουν σηκώσει τα χέρια ψηλά και οι επισκέψεις τους στην εντατική γίνονται πιο αραιά. Αυτό δεν ισχύει για τις επισκέψεις των συγγενών και φίλων. Εκείνοι και παρά το μεγάλο διάστημα που έχει περάσει, απο την ημέρα του κακού συνεχίζουν να πηγαίνουν στο ΚΑΤ καθημερινά. Οι γονείς είναι σα ρομπότ. Πηγανουν πάνω απο το κεφάλι του Τόμας, του μιλάνε, περιμένουν κάτι…και αργά το βράδυ φεύγουν. Οι φίλοι του το ίδιο. Δε μπορούν να το χωνέψουν ακόμα.
Τα μηχανήματα εκεί, πάνω του, τον κρατάνε ζωντανό. Τα νευρολογικά τεστ δεν απέφεραν καρπούς και όπως ανακοινώθηκε… τελείωσαν. Δε θα υποβληθεί σε άλλα. Τώρα απλά όλοι περιμένουν… Ίσως χρειαστεί για πολύ ακόμα. Το σίγουρο είναι πως οι γονείς του δεν κουράζονται ποτέ. Μπορούν να περιμένουν και χρόνια με την ελπίδα ότι το παιδί τους Τόμας θ΄ ανοίξει τα μάτια του…