Τσουνάμι αντιδράσεων έχει προκαλέσει το άρθρο της δημοσιογράφου Ηλέκτρας Κοτσώνη,κόρης του πρώην υφυπουργού και βουλευτή του ΠΑΣΟΚ Θεόδωρου Κοτσώνη, που κριτικάρει την «βλάχικη» ενέργεια μαθητών να υψώσουν ελληνικές σημαίες στο Βρετανικό Μουσείο και χαρακτηρίζει...
«Μου είναι δύσκολο να αποδεχτώ ότι, εν μέσω της όλης καταπίεσης και της Χρυσής Αυγής που χαρακτηρίζουν την Ελλάδα σήμερα, δύο εκπαιδευτικοί (δύο άνθρωποι δηλαδή που η πολιτεία τους έχει εμπιστευτεί ένα σωρό εύπλαστων εγκεφάλων και προσωπικοτήτων) δεν βρήκαν τίποτα καλύτερο να κάνουν στο Λονδίνο με τους μαθητές τους από το να διαφημίσουν την εθνική μας βλαχιά. (...) «Η σουρεαλιστική εικόνα πέντε κουτσούβελων κι ενός μεσήλικα με τις ελληνική σημαία αγκαλιά μες τη μέση ενός ξένου μουσείου σε κάποια άλλη εποχή θα μπορούσε να είναι αστεία. Απλά σήμερα, με την Χρυσή Αυγή στο 8,5 τοις εκατό, αποκτά μια άλλη λίγο πιο τρομακτική διάσταση». Αυτό έγραψε σε άρθρο της που δημοσιεύτηκε στην Lifo η Ηλέκτρα Κοτσώνη, που ζει και εργάζεται στο Λονδίνο, σχετικά με την ενέργεια των μαθητών του 2ου Γυμνασίου Κορίνθου να σηκώσουν ελληνικές σημαίες μέσα στο Βρετανικό μουσείο στη πρόσφατη επίσκεψη τους στο Λονδίνο στα πλαίσια εκπαιδευτικής εκδρομής.
Προσθέτοντας, όσον αφορά την δική της εμπειρία όταν είχε πάει στο ίδιο μουσείο σαν μαθήτρια της δευτέρας τάξης λυκείου «Δεν ξέρω για εσάς, αλλά ως έφηβη μου ήταν αρκετά δύσκολο να ενδιαφερθώ για ένα μάτσο αρχαίες πέτρες.(...) Ήθελα να δω κάτι διαφορετικό, να μάθω κάτι καινούριο, και είχα και εκνευριστεί πολύ από το θέαμα των ένα, δυο χαζών καθηγητών και συμμαθητών που θρηνούσαν τα Ελγίνεια με μια περίλυπη έκφραση ζωγραφισμένη στα πρόσωπά τους.(...) Δεν ξέρω τι θα έκανα αν εκείνη την ημέρα με είχαν βάλει να ανοίξω τη γαλανόλευκη μες το μουσείο. Μπορεί και να είχα πεθάνει από την ντροπή μου. Δεν ξέρω όμως και τι να σκεφτώ για τους καθηγητές του 2ου Γυμνασίου Κορίνθου που έπεισαν τους μαθητές τους οτί μια τέτοια πράξη αποτελεί κάτι αξιέπαινο και πάνω από όλα λογικό. Δεν ξέρω και πως να τους χαρακτηρίσω ακριβώς, αλλά τείνω προς το βλάκες με περικεφαλαία».
Στα πλαίσια του ίδιου άρθρου, η δημοσιογράφος καταλήγει « Η όλη ιστορία με την επιστροφή των μαρμάρων είναι εκτός τόπου και χρόνου και δεν ξέρω και που την θυμήθηκαν. Μια φαντασίωση βασισμένη στην ανάγκη του Έλληνα να επανακτήσει μια ούτως ή άλλως λανθάνουσα υπερηφάνεια για μάχες που ποτέ δεν κέρδισε ο ίδιος. Λες και δεν έχουμε αρκετά αρχαία, και σ' αυτά τα μάρμαρα είναι που βασίζεται το μέλλον του ελληνικού τουρισμού».