«Έφτασα στο σημείο να μην έχω να φάω. Όταν ήμουν πρωταγωνιστής στο Θέατρο Τέχνης και έπαιρνα μισθό πείνας υπήρχε μέρα που είχα να φάω ίσα ίσα ένα σουβλάκι μετά την παράσταση. Έζησα και με τριακόσια ευρώ το μήνα. (...) Μέχρι πρόσφατα έκανα δικές μου δουλειές. Κάποια στιγμή ήρθαν τα πράγματα ανάποδα. Δεν είχα μία. Έπρεπε να πληρώσω ΙΚΑ, εφορίες, μισθούς. Στη χώρα μας πρώτα ήρθε η κρίση των...
Στα πλαίσια της ίδιας συνέντευξης ο Τάκης Χρυσικάκος μιλάει με αφοπλιστική ειλικρίνεια για την περίοδο που χρειάστηκε ψυχιατρική βοήθεια: «Μου κόστισε πολύ η απώλεια των γονιών και της αδελφής μου. Ειδικά με την αδερφή μου, γιατί ήταν πολύ νέα. Πέρασα κατάθλιψη. Έκανα θεραπεία επί έξι μήνες, κανονική αγωγή. Σκέπαζα τα πράγματα, σαν να μην υπάρχουν. Η κατάθλιψη, όμως όσο και να τη σκεπάζεις και να λες "δεν έχω" σε κυνηγάει. Βλέπω φωτογραφίες της εποχής εκείνης και είναι πολύ φανερή στα μάτια μου, στην έκφραση μου. Σερνόμουν. Πήγα σε ψυχίατρο, ο οποίος με στήριξε και με βοήθησε πολύ».