Η βύσσος φτιάχνεται από ένα υγρό που εκκρίνει η πίνα και στην αρχαιότητα ήταν η εκλεκτότερη υφαντική ύλη.
Μόνο ένα άτομο εξακολουθεί να τη συλλέγει, να τη γνέθει και να την κάνει να λάμπει σαν χρυσός.
Όλοι γνωρίζουμε πως το μετάξι, μία από τις πολυτιμότερες κλωστικές ίνες ζωικής προέλευσης, παράγεται από την κάμπια του μεταξοσκώληκα όταν φτιάχνει το κουκούλι της...
Υπάρχει όμως και ένας άλλος, εξαιρετικά σπάνιος, τύπος μεταξιού, γνωστός ως «μετάξι της θάλασσας» ή βύσσος, ο οποίος φτιάχνεται από ένα υγρό που εκκρίνει η πίνα (Pinna Nobilis), ένα όστρακο που μοιάζει με τεράστιο μύδι.
Για τους αρχαίους Αιγυπτίους, τους αρχαίους Ελληνες και τους Ρωμαίους η βύσσος ήταν η εκλεκτότερη υφαντική ύλη, κυρίως εξαιτίας της ιδιότητάς της να λάμπει στον ήλιο.
Σύμφωνα με το BBC, σήμερα είναι πολύ πιθανόν να έχει απομείνει μόλις ένα άτομο το οποίο μπορεί και εξακολουθεί να συλλέγει τη βύσσο, να τη γνέθει και να την κάνει να λάμπει σαν χρυσός: η Chiara Vigo από το Sant’Antioco, ένα νησί στο νοτιοδυτικό άκρο της Σαρδηνίας.
Κάθε άνοιξη εκείνη καταδύεται στα αστραφτερά νερά που περιβάλλουν το νησί της με στόχο να εντοπίσει τις πίνες που ζουν και αναπτύσσονται στην περιοχή και να αποσπάσει το (σκληροποιημένο έπειτα από κάποιο διάστημα) υγρό που εκκρίνουν.
Συνήθως επιλέγει τις πρώτες πρωινές ώρες, ενώ πάντα συνοδεύεται από μέλη της ιταλικής Ακτοφυλακής καθώς η πίνα είναι προστατευόμενο είδος. Για να μπορέσει να συλλέξει γύρω στα 200 γραμμάρια βύσσου η Κιάρα Βίγκο πραγματοποιεί ως και 400 καταδύσεις!
Στη συνέχεια αρχίζει να την υφαίνει, όχι όμως για να την πουλήσει αλλά για να τη χαρίσει σε όλους όσοι τη χρειάζονται, “σε απόκληρους, σε φτωχούς, σε ανθρώπους που βρίσκονται σε ανάγκη”, προσδιορίζοντας ότι προσφέρει τα υφάσματα που υφαίνει με το «μετάξι της θάλασσας» και σε νιόπαντρα ζευγάρια ή σε γυναίκες που επιθυμούν να αποκτήσουν παιδί καθώς θεωρείται πως το σπάνιο αυτό υλικό, πέρα από καλή τύχη, φέρνει και γονιμότητα.
