Δεν έπεσε ποτέ κάτω, παρά το σκληρό χτύπημα της τύχης.
Έχουν ήδη περάσει εννιά μήνες από την ημέρα που η τραγουδίστρια Πένυ Σκάρου είχε ένα τροχαίο ατύχημα που έγινε η αφορμή να ακρωτηριαστεί το ένα της πόδι.
Σήμερα, μετά από πολλούς βασανιστικούς μήνες, ετοιμάζει βίντεο κλιπ για τραγούδι «Να με κρατάς» του νέου της δίσκου «Όλα έχουν αλλάξει».
Σε σκηνοθεσία Μάιρας Σοφιανού, η Πένυ Σκάρου υποδύεται μια μποξέρ που μάχεται στο ρινγκ, και φωτογραφίζεται για την Real, υπό τους ήχους του πιάνου του Στέφανου Κορκολή...
«Έχω πάθος γι' αυτό που κάνω. Όταν κάνεις κάτι που αγαπάς, σου δίνεται η ευκαιρία κάποια στιγµή να τα καταφέρεις.
Όλα είναι στο µυαλό. Ακόµη και χωρίς πόδι, µπορώ να µάχοµαι γι' αυτά που πραγµατικά αγαπάω», λέει η Πένυ καθώς προβάρει τις κινήσεις για το γύρισµα µε τον χορευτή και συµπρωταγωνιστή της Ευγένιο Μπούλι.
Η Πένυ, μετά το εξιτήριό της από το νοσοκομείο όπου νοσηλεύτηκε περίπου τρεις μήνες, προσπάθησε να κάνει μία φυσιολογική ζωή.
Εδώ και πέντε µήνες είναι όρθια, περπατάει, ανεβαίνει σκάλες, γυµνάζεται εντατικά και οδηγεί µόνη της το αυτοκίνητό της.
«Είµαι λίγο της υπερβολής, αλλά είναι για το καλό µου. Κάποιος άλλος που µπορεί να είχε το ίδιο ατύχηµα µε µένα, δεν θα ήταν καν όρθιος για να κάνει συναυλία, βιντεοκλίπ.
Είµαι αισιόδοξος άνθρωπος, θα µπορούσα να µην είµαι εδώ που είµαι», λέει η 29χρονη τραγουδίστρια και προσθέτει: «Είναι ένας δρόµος που δεν έχει επιστροφή, αλλά θα το γυρίσω... Ακόµη το ξεπερνάω, υπάρχουν φορές που µε στενοχωρεί.
Οτιδήποτε έκανα στην καθηµερινότητά µου, πρέπει να βρω τρόπο να το κάνω αλλιώς. Θέλει πολλή προπόνηση, µιάµιση ώρα διάδροµο για να συντονίσεις το περπάτηµα, γιατί όταν έχεις ένα βάρος να σηκώνεις στο πόδι είναι τεράστια αλλαγή.
Τους πρώτους µήνες έπαιρνα επτά χάπια την ηµέρα γιατί πονούσα. Αισθανόµουν σαν να µου κόβουν το πόδι µε τον µπαλτά, τα βράδια δεν µπορούσα να κοιµηθώ κι ένιωθα το χτύπηµα όπως την ώρα που κοβόταν το πόδι, ξανά και ξανά, έκλαιγα, ήµουν µε κλειστό στόµα γιατί είχα χτυπήσει στο κεφάλι, η γνάθος µου είχε σπάσει και πονούσα», περιγράφει χωρίς να λυγίζει. Αντίθετα, σου δίνει να καταλάβεις την πρόοδο που έχει κάνει, να δεις ότι είναι νικήτρια και να αισθανθείς πως το δύσκολο κοµµάτι πέρασε. «Σίγουρα, γιατί το δύσκολο είναι να το αποδεχτείς.
Εγώ βγαίνω και το δείχνω. Θέλω να δείξω ότι συνεχίζω και πως όντως γίνεται. Θα τα κάνω όλα, χρειάζεται χρόνος γιατί δεν είµαι θεός, έχω όµως τη βοήθεια του Θεού και τον ευχαριστώ. Μου έχει δώσει δύναµη να το αντιµετωπίζω.
∆εν είµαι ακόµη τελείως καλά, αλλά είµαι σε καλό δρόµο», επισηµαίνει λίγο πριν η σκηνοθέτις πει το «φώτα, κάµερα, πάµε» για να µπει στο ριγκ και να ξεκινήσει το γύρισµα...
