Μπροστά σε μια πολύ δύσκολη απόφαση βρέθηκε μια 40χρονη πλέον φωτογράφος από την Βρετανία… η οποία αναγκάστηκε να δώσει πίσω στο ορφανοτροφείο το παιδάκι που είχε υιοθετήσει!
Η Κλαιρ Πάτερσον μέχρι και τα 35 της χρόνια είχε επικεντρωθεί στην καριέρα της, οπότε δεν είχε κάποια σχέση ή κάποιο παιδί.
Όταν ένιωσε ότι επαγγελματικά είχε καταφέρει τους στόχους, ένιωσε την επιθυμία να γίνει μανούλα, υιοθετώντας ένα παιδί.
Επισκέφτηκε ένα ορφανοτροφείο της χώρας και είδε βίντεο των παιδιών που ζούσαν εκεί. Ξεχώρισε ένα αγοράκι που καθόταν πίσω μόνο του, στο πάτωμα και ξαφνικά σηκώθηκε και άρχισε να χαμογελά. «Μου έλιωσε την καρδιά», λέει εκείνη χαρακτηριστικά.
«Δεν ήθελα ένα παιδί με αναπηρία, καθώς θα το μεγάλωνα μόνη μου και δεν θα τα κατάφερνα. Στα χαρτιά του παιδιού έγραφε ότι ήταν ένα υγιές, φλύαρο αγοράκι και ήμουν ενθουσιασμένη που θα μπορούσα να τον πάρω σπίτι. Ήταν μια ξεχωριστή ημέρα όταν τον πήρα σπίτι».
Οι υπεύθυνοι την είχαν ενημερώσει ότι ο μικρούλης είχε μια ήπια αναπτυξιακή καθυστέρηση, ωστόσο αισθανόταν αισιόδοξη ότι θα τα κατάφερναν.
«Σκέφτηκα ότι με λίγη αποφασιστικότητα και προσοχή, όλα ήταν θέμα χρόνου να μπουν σε σειρά και ο μικρός να ξεπεράσει τα προβλήματά του».
Ωστόσο, όσο περνούσαν οι μέρες το μεγάλωμα του γινόταν όλο και πιο δύσκολο… «Δεν έκανε τίποτα από αυτά που θα περίμενες να κάνει ένα παιδί στην ηλικία του. Δεν μπορούσε να μιλήσει, δεν μπορούσε να σταθεί όρθιο, ήταν πολύ αδύναμος».
Εκείνη όμως δεν το έβαλε κάτω… Τον πήγε σε λογοθεραπευτή και τον ενθάρρυνε συνεχώς να μιλήσει ωστόσο, το μόνο που κατάφερε να πει ήταν η λέξη «μούμια». Με τον καιρό έμαθε και να περπατά.
Ένα χρόνο αφότου υιοθέτησε το παιδί παρουσιάστηκαν τα μεγάλα προβλήματα. Αποφάσισε να πάει μια εκδρομή μαζί του, στους γονείς της στο Λέικ Ντιστρίκ όταν σταμάτησε σε ένα βενζινάδικο. Και καθώς περίμεναν με τη μηχανή σβηστή γύρισε στο πίσω κάθισμα και είδε τον μικρό να τραντάζεται και να τρέμει καθώς είχε πάθει κρίση.
«Ήταν μια από τις πιο τρομακτικές στιγμές της ζωής μου. Τον πήγα στο νοσοκομείο. Είχε κάποιο νευρολογικό πρόβλημα, στον εγκέφαλο. Είχε γεννηθεί με αυτό. Πάθαινε 36 κρίσεις την ημέρα.
Η επιληψία ήταν ένα σύμπτωμα μόνο της ασθένειάς του. Δεν ήξερε ποιος ήταν. Κάποια στιγμή έφθασα στο σημείο να κοιμάμαι με την τσάντα μου στα χέρια μου και το τηλέφωνο έτοιμο να καλέσω το ασθενοφόρο.
Οι επιληπτικές του κρίσεις ήταν εκτός ελέγχου. Είχε δυσκολίες στην αναπνοή και μια φορά έπεσε και σε κώμα. Κάποια στιγμή έφθασε πολύ κοντά στο θάνατο. Ήταν πολύ αγχωτική η κατάσταση και εγώ είχα φθάσει στα όρια των σωματικών και των ψυχικών μου αντοχών».
Τότε πήρε ίσως την πιο δύσκολη απόφαση της ζωής της… Δεν μπορούσε να κρατήσει το παιδί, έπρεπε να πάει πίσω στο ορφανοτροφείο, όπου θα τον παρακολουθούσαν ειδικοί.
Οι κοινωνικοί λειτουργοί του ιδρύματος συμφώνησαν ότι δεν μπορεί πλέον να τον φροντίζει, ενώ εκείνη πήγε στο δικαστήριο προκειμένου να εξασφαλίσει ότι όλη αυτή η ιστορία δεν θα είχε κάποια επίπτωση σε ενδεχόμενη αντίστοιχη κίνησή της στο μέλλον.
