Ο Σωτήρης Καλυβάτσης κατέβηκε από την Αθήνα στη Θεσσαλονίκη κι έμεινε για πάντα. Και μάλιστα λέει ότι αυτή ήταν μια απόφαση για την οποία δεν μετάνιωσε ποτέ.«“Κακές παρέες”, έτσι ονομάσαμε τη ραδιοφωνική εκπομπή που κάνουμε στον Παραπολιτικά FM με τον Χρήστο Φερεντίνο. Γνωριζόμαστε χρόνια, από το 1997.
Είχα κατέβει στην Αθήνα για δουλειές, τυχαία γνωριστήκαμε τότε, αλλά από το 2007 που βρίσκομαι μόνιμα στην Αθήνα κάνουμε παρέα. Κάθε χρόνο θέλαμε να συνεργαστούμε», λέει στη συνέντευξη του στο Thema People...
Ο Σωτήρης Καλυβάτσης μιλάει και για τη θεατρική συνεργασία του με τον Γιώργο Βάλαρη, τον σκηνοθέτη της παράστασης «Αμάρτησα για το παιδί σου», με τον οποίο «γνωριστήκαμε τη δεύτερη χρονιά μου στην Αθήνα.
Ήταν στην ομάδα των κειμενογράφων στο Μπουλάς TV, μου έγραφε τα κείμενα για τον ρόλο μου ως Κάθι Πάντσο, την Ελληνίδα Κάρι Μπράντσο του “Sex and the City”. Με πήρε φέτος τηλέφωνο και μου είπε ότι ο Παπανδρέου θα κάνει κωμωδία, όχι ο ΓΑΠ, ο Τάσος. Έτσι βρέθηκα με ελάχιστο ελεύθερο χρόνο», λέει.
Αν μετανιώνει που πήρε την απόφαση να αφήσει τη Θεσσαλονίκη για την Αθήνα; «Δεν το μετάνιωσα στιγμή. Θεωρώ ότι είναι από τις πιο σωστές αποφάσεις που έχω πάρει στη ζωή μου. Έγινα καλύτερος άνθρωπος. Γνώρισα τόσους ανθρώπους.
Μακάρι να είχα το μυαλό ώστε να το έκανα νωρίτερα. Δεν μου είχε γεννηθεί η ανάγκη να αλλάξω πόλη, αλλά είμαι ταξιδευτής. Δεν μου είναι δύσκολη η προσαρμογή», συμπληρώνει.
Ο Σωτήρης Καλυβάτσης μεγάλωσε στο κέντρο της Θεσσαλονίκης, δεν γυρνούσε στα μπαρ και δεν ξενυχτούσε. «Ήμουν ανήσυχο παιδί κι έτσι οι γονείς μου αποφάσισαν να με κάνουν ναυτοπρόσκοπο, να με τακτοποιήσουν, μετέπειτα αυτό ήταν το επάγγελμά μου. Ήμουν υπεύθυνος των κατασκηνώσεων της ΧΑΝΘ. Εκεί γνώρισα τον Αντώνη Παραρά.
Ο πατέρας του υπήρξε υποδιευθυντής. Ο Αντώνης, τότε, μαζί με τον Σωτήρη Βακάρο, τον Μιχάλη Μούτα και τον Αντώνη Κανάκη έφτιαξαν το νεανικό μαγκαζίνο “Κομφούζιο”.
Ο Αντώνης Παραράς ήρθε το καλοκαίρι στις κατασκηνώσεις της ΧΑΝΘ στη Χαλκιδική, κάναμε ένα γύρισμα, το είδε ο Κανάκης και είπε "πες στον φίλο σου να έρθει την επόμενη χρονιά στην εκπομπή”. Έτσι μπήκα στην τηλεόραση», λέει ο Καλυβάτσης.
Και στο θέατρο; Ποιος άραγε στάθηκε αφορμή για να ξεκινήσει να δουλεύει ως ηθοποιός; «Από μικρός έβγαινα μπροστά στο κοινό και έκανα θέατρο. Στις κατασκηνώσεις έπαιζα μαζί με τα παιδιά για τους γονείς. Πάντα με φώναζαν “ο ηθοποιός”, ακόμη και στον στρατό. Θυμάμαι το 1989 είχα πάει να δώσω εξετάσεις στο ΚΘΒΕ. Πήραν δώδεκα άτομα.
Εγώ ήμουν το νούμερο 13 και κόπηκα. Δεν θέλουν ανθρώπους σαν κι εμένα στις σχολές. Μου είχαν ζητήσει να πω ένα απόσπασμα από τις “Βλαβερές συνέπειες του καπνού”, του Τσέχοφ. Το είπα με δικά μου λόγια, άλλαξα δηλαδή το κείμενο του Τσέχοφ. Αλλά εκεί που είναι να πας στη ζωή, τελικά θα πας. Τα πράγματα έρχονται και σε βρίσκουν μόνα τους.
Ο Δημήτρης Αποστόλου και ο Αλέξανδρος Ρήγας με είδαν στην τηλεόραση και μου πρότειναν τον πρώτο θεατρικό ρόλο στην παράσταση “Τα κορίτσια με τα μαύρα”. Μοναδικό μου άγχος, να μην εκθέσω τους ανθρώπους που με διάλεξαν. Στην πρώτη συνάντησή μας είχα ήδη αποστηθίσει όχι μόνο τον δικό μου ρόλο αλλά όλο το έργο. Με κορόιδευαν», διηγείται.
Ήταν η αναγνωρισιμότητα που συνοδεύει τη δουλειά του ηθοποιού κάτι που περίμενε ή τον τρόμαξε; «Από τους ΑΜΑΝ είχα βιώσει την αναγνωρισιμότητα. Είχα βρεθεί στο εξωτερικό κι έπεσα πάνω σε πούλμαν με Έλληνες και έγινε χαμός.
Από το 1996 που μπήκα στην ομάδα των ΑΜΑΝ με αναγνώριζε ο κόσμος. Ποτέ δεν ασχολήθηκα με αυτά. Ούτε είχα στο μυαλό μου ότι θα κάνω καριέρα, ούτε φυσικά τώρα λέω ότι κάνω καριέρα, δεν μου αρέσει η λέξη “καριερίστας”. Έτσι έχω μάθει να ζω. Με το χιούμορ.
Στον στρατό έβαζα περούκες και έκανα τον ηθοποιό. Δεν μου ταίριαζαν οι δουλειές γραφείου. Στη ΧΑΝΘ με είχαν βάλει σε γραφείο και μέσα σε λίγους μήνες άλλαξα τρεις καρέκλες. Τις χαλούσα. Είμαι υπερκινητικός», λέει.
Έχουν γραφτεί όμως πάρα πολλά αρνητικά πράγματα για εκείνον. «Δεν με απασχολεί τι θα γράψει ο καθένας. Με έχουν πει έμπορο ναρκωτικών, έμπορο λευκής σαρκός, μέχρι και ότι έχω πεθάνει έχουν γράψει. Δεν με επηρεάζει σε κανένα επίπεδο. Οι φίλοι και η οικογένειά μου με ένα τηλεφώνημα μπορούν να μάθουν την αλήθεια.
Ξέρεις ότι έγραψαν για υποτιθέμενο θάνατό μου ένα καλοκαίρι; Πήγαινα με το σκάφος προς Θεσσαλονίκη και σταμάτησα στη Σκόπελο για να φάω γίδα βραστή στο μαγαζί ενός γνωστού μου. Του ’φυγε το κουτάλι μόλις με είδε. Η κόρη και η γυναίκα του έκλαιγαν επί τρεις μέρες. Συμβαίνουν κι αυτά.
Ο,τι φανταστική ιστορία κατεβαίνει στο μυαλό κάποιου, τη βλέπω στο Ίντερνετ. Δεν τα διαβάζω. Δεν θα κάνω αρχείο με ό,τι γράφεται για μένα. Το μόνο που με ενδιαφέρει είναι να ζω και να περνώ καλά. Δοκιμασίες πέρασα και θα περάσω.
Χωρισμούς, αρρώστιες, θανάτους. Μας συνοδεύουν στη ζωή. Και η χώρα μας δοκιμάζεται. Επιβιώνουμε, γεροί να ’μαστε και να περνάμε καλά και με τα πολλά και με τα λίγα. Δεν είχα ποτέ χρήματα στη ζωή μου», σημειώνει.
Μα δεν έβγαλε ποτέ χρήματα από αυτή τη δουλειά; «Μου λέγανε “τέτοιος ατίθασος χαρακτήρας που είσαι, θα τα φας” και τώρα μουντζώνω τα μούτρα μου που τα έκανα τούβλα. Έφτιαξα ένα σπίτι στη Θεσσαλονίκη, γίνεται κατάσχεση και το παίρνω πίσω, και το ξαναδίνω, και το παίρνω πίσω.
Σκέφτομαι να δώσω ένα δωμάτιο και ένα μπάνιο στην Εφορία και το άλλο δωμάτιο και την κουζίνα στην τράπεζα και όποτε ανεβαίνω στη Θεσσαλονίκη να τους παίρνω τηλέφωνο και να τους ρωτάω αν μπορώ να μείνω. Με το χιούμορ αντιμετωπίζω ό,τι δύσκολο μου συμβαίνει», τονίζει.
Χρόνο για τον εαυτό του βρίσκει; «Εγώ κάνω αλχημείες για να βλέπω την αγαπημένη μου κι εκείνη υπομονή. Να δούμε πόσο θα με αντέξει. Δεν μπορώ να ζήσω μόνος μου. Επιθυμώ να κάνω παιδιά, όμως αισθάνομαι ακόμη μικρός.
Δεν μου γκρινιάζει η μητέρα μου, είναι νίντζα. Δουλεύει με αυτιστικά παιδιά στη Θεσσαλονίκη, στην “Ελπίδα”, και μπορεί να με καταλάβει, ακόμη κι αν βγήκα κάπως χαλασμένος», χαριτολογεί.
