Με έναν ευφάνταστο τίτλο κυκλοφορεί το νέο τεύχος του Economist απεικονίζοντας την Αφροδίτη της Μήλου να κρατάει ένα πιστόλι και απευθυνόμενη στην Μέρκελ αναφωνεί: Εμπρός Ανγκελα. Φτιάξε μου τη μέρα.
Με τον τίτλο, «Go ahead Angela, make my day», ο Economist ασχολείται με τις εξελίξεις στην Ελλάδα, την επικράτηση του ΣΥΡΙΖΑ και το τι μέλλει γενέσθαι σε Ελλάδα και Ευρωζώνη oπως αναφέρεται στο άρθρο η Ελλάδα ήταν η χώρα στην οποία ξεκίνησε η «καυτή» κρίση στην Ευρωζώνη πριν από πέντε χρόνια...
Ως εκ τούτου – καθώς αυτό είναι το «σωστό» – η Ελλάδα μπορεί να είναι και η χώρα στην οποία θα γραφτεί ο επίλογος και αυτό χάρη στην εντυπωσιακή νίκη του ακροαριστερού ΣΥΡΙΖΑ στις εκλογές της 25ης Ιανουαρίου.
Ο κ. Τσίπρας έχει θέσει, μέχρι στιγμής, τη μεγαλύτερη πρόκληση για την Ευρωζώνη και φυσικά για την Άνγκελα Μέρκελ, τη Γερμανίδα καγκελάριο που έχει θέσει την περιοχή σε πρόγραμμα λιτότητας.
Σύμφωνα με το βρετανικό περιοδικό «παίζονται πολλά. Αν και ο κ. Τσίπρας τονίζει ότι η Ελλάδα θέλει να μείνει στο ευρώ αλλά, πλέον, υπάρχει μία ξεκάθαρη απειλή ενός Grexit».
Στο άρθρο υποστηρίζεται ότι οι διαπραγματεύσεις θα είναι δύσκολες και υπάρχουν τρία πιθανά αποτελέσματα: το καλό, το καταστροφικό και ο συμβιβασμός. Η τάση στην Ευρωζώνη, συνεχίζει ο Economist, είναι να προσπαθούν να μην έρθουν αντιμέτωποι με τις δυσκολίες, αλλά αυτή τη φορά η μάχη αφορά την πολιτική και όχι την οικονομία και ως εκ τούτου ένας συμβιβασμός είναι πολύ πιο δύσκολος.
Που έχει δίκιο και που άδικο ο Τσίπρας
Ο κ. Τσίπρας έχει μεγάλο δίκιο σε δύο θέματα και μεγάλο λάθος σε ένα θέμα. Έχει δίκιο όταν τονίζει ότι η λιτότητα στην Ευρωζώνη τράβηξε πολύ. Οι πολιτικές της κας Μέρκελ έχουν διαλύσει την οικονομία της Ευρωζώνης και έχουν οδηγήσει σε ενίσχυση του αποπληθωρισμού.
Επίσης ο κ. Τσίπρας έχει δίκιο όταν υποστηρίζει δεν υπάρχει τρόπος αποπληρωμής του ελληνικού χρέους (που βρίσκεται στο 175% του ΑΕΠ).
Σε αυτό που κάνει λάθος ο κ. Τσίπρας είναι στο ότι φαίνεται πρόθυμος να σταματήσει τις μεταρρυθμίσεις. Τα σχέδιά του να επαναπροσλάβει 12.000 δημοσίους υπαλλήλους, να διακόψει το πρόγραμμα αποκρατικοποιήσεων και να αυξήσει τον κατώτατο μισθό θα πλήξει την ανταγωνιστικότητα της ελληνικής οικονομίας.
Τι προτείνει ο Economist
Εμείς έχουμε να προτείνουμε αυτό, συνεχίζει ο Economist: Πιέστε τον κ. Τσίπρα να πετάξει στα σκουπίδια τον τρελό σοσιαλισμό του και να παραμείνει πιστός στις μεταρρυθμίσεις, αλλά ως αντάλλαγμα να του προσφέρεται αναδιάρθρωση του ελληνικού χρέους, είτε μέσω παράτασης του χρόνου αποπληρωμής, είτε – ακόμη καλύτερα – με μείωση της ονομαστικής του αξίας.
Ακολούθως ο κ. Τσίπρας μπορεί να εφαρμόσει την αριστερή πολιτική του, σπάζοντας τα μονοπώλια που υπάρχουν στην Ελλάδα και πατάσσοντας τη διαφθορά. Αυτό θα μπορούσε να αποτελέσει μοντέλο και για άλλες χώρες όπως Ιταλία και Γαλλία.
Το καταστροφικό σενάριο
Σαφώς το καταστροφικό σενάριο δεν είναι άλλο από το Grexit. Βέβαια θα έχει λιγότερο επώδυνες επιπτώσεις από το εάν είχε συμβεί το 2012, αλλά αυτό δεν σημαίνει ότι δεν θα υπάρξουν επιπτώσεις.
Για την Ελλάδα θα σημάνει κατάρρευση τραπεζών, επιβολή περιορισμών στη διακίνηση κεφαλαίων, περαιτέρω απώλειες εισοδημάτων, αύξηση της ανεργίας, ενώ ακολούθως η χώρα θα φύγει και από την Ε.Ε.
Για την υπόλοιπη Ευρώπη τα πράγματα θα είναι, επίσης, δύσκολα, καθώς θα υπάρξουν αμφιβολίες εάν άλλες χώρες – Πορτογαλία, Ισπανία, ακόμη και Ιταλία – μπορούν ή θα πρέπει να παραμείνουν στην Ευρωζώνη.
«Χαιρετίσματα» στο Βερολίνο
Επομένως, τονίζεται στο άρθρο, η Ελλάδα θα αναγκάσει την Ευρώπη να κάνει ορισμένες δύσκολες επιλογές. Με λίγη τύχη θα επιβεβαιωθεί το καλό σενάριο. Οι Έλληνες ψηφοφόροι μάλλον ζουν σε έναν ψεύτικο παράδεισο εάν πιστεύουν ότι ο κ. Τσίπρας μπορεί να πραγματοποιήσει όλα όσο υποσχέθηκε, όμως και οι Γερμανοί θα πρέπει να εξετάσουν τις επιπτώσεις της ισχυρογνωμοσύνης τους.
Πέντε χρόνια μετά την κρίση, οι χώρες του ευρωπαϊκού νότου εξακολουθούν να έχουν μηδενική ανάπτυξη, να παλεύουν με τον αποπληθωρισμό και την υψηλή ανεργία.
Εάν η κα Μέρκελ επιμείνει στις τωρινές θέσεις της θα οδηγήσει την Ευρώπη σε μία ακόμη χαμένη 10ετία, χειρότερη από αυτή που βίωσε η Ιαπωνία στη δεκαετία του ’90. Αυτό θα έχει ως αποτέλεσμα ακόμη μεγαλύτερη ενίσχυση του λαϊκισμού στην Ευρώπη. Και ο μεγαλύτερος χαμένος σε μία τέτοια εξέλιξη θα είναι η ίδια η Γερμανία
