Για τα είδη μουσικής τοποθετείται η απόλυτη απαντώντας με το δικό της τρόπο στους επικριτές της που την έχουν αποκαλέσει εμπορική τραγουδίστρια.
Τη θέση της ξεκαθαρίζει η Άννα Βίσση όσον αφορά τα μουσικά στεγανά και την κατηγοριοποίηση που δέχεται η μουσική στην Ελλάδα.
Με αφορμή το νέο της εγχείρημα, την ροκ όπερα που ετοιμάζει με το Νίκο Καρβέλα, η Άννα Βίσση μιλάει για τα διαφορετικά είδη μουσικής και τι εκυπηρρετεί το καθένα και τοποθετείται: «Προτιμώ να ακούω Τζίμι Χένττριξ, από το Θάνο Μικρούτσικο»...
Η απόλυτη παραχώρησε συνέντευξη στο like.philenews και τον Πιέρη Παναγή κι εξήγησε γιατί αποφάσισε να φύγει από το έντεχνο τραγούδι και να πειραματιστεί:
«Ο πρώτος σταθμός ήταν όταν αποφάσισα να φύγω από ένα είδος που ένιωθα ότι δεν μου ταίριαζε. Είναι πολύ καλό σαν είδος και φέρω ως κληρονομιά μου τα τραγούδια του Κουγιουμτζή, του Θεοδωράκη, του Ελευθερίου.
Τότε έζησα μια εποχή στην Πλάκα με την Χαρούλα και τον Νταλάρα όπου λέγαμε αντιστασιακά και πολιτικό τραγούδι. Δεν ήμουν όμως στο είδος που αγαπούσα. Λάτρευα τους Beatles, είχα άλλη νοοτροπία.», αποκαλύπτει και συνεχίζει: «Δεν με αφορούσε όμως εκείνο το είδος.
Και δεν δέχομαι, επειδή στην Ελλάδα υπερισχύουν ενδεχομένως οι γκρίνιες αυτών που μπορεί να τους αρέσει το έντεχνο, ότι είναι απαραίτητα και το καλύτερο είδος μουσικής που μπορεί κανείς να υπηρετήσει για να φανεί η φωνή του.
Προτιμώ να ακούω Jimmy Hendrix ίσως γιατί η μουσική του είναι πιο κοντά σε μένα απ’ ότι εκείνη του Θάνου Μικρούτσικου», είπε χαρακτηριστικά.
Και κατόπιν πρόσθεσε «Έχω την μαγκιά όμως να δω ότι τα τραγούδια του Μικρούτσικου είναι καλά και να το λέω. Δεν θα πει κανείς είναι καλή η Βίσση, είναι ωραίο το Παραλύω αλλά εμένα δεν είναι το είδος μου.
Συνήθως όταν ακούμε ένα είδος μουσικής υποτιμούμε το άλλο. Αυτό όμως σε κάνει ρατσιστή και στενόμυαλο. Η παγκόσμια μουσική δεν χωρίζεται σε έντεχνη και εμπορική. Μόνο εδώ γίνεται.
Οι Rolling Stones δεν είπαν κουλτούρα όπως ο Bob Dylan που δεν έχει τις σπουδαίες μελωδίες αλλά είναι ποιητής. Άλλο εξυπηρετεί ο ένας, άλλο ο άλλος. Οι Stones θα μείνουν στην ιστορία; Θα μείνουν. Και ο Dylan επίσης. Όπως θα μείνει αντίστοιχα και ο Elvis, η Piaf και η Κάλλας.
Διαφορετικά είδη, με σπουδαίους εκπροσώπους. Το να αφορώ 40 χρόνια σημαίνει ότι κάτι έκανα καλά. Αν ήμουν τόσο παροδική και της κατανάλωσης ή αν ακολουθούσα λάθος δρόμο δεν νομίζω να άντεχα τόσο ή να με "άντεχαν" οι άλλοι τόσο πολύ».
