«Θα σου μιλήσω ειλικρινά, για πάρα πολλά χρόνια φοβόμουν γιατί θεωρούσα και ακόμα θεωρώ ότι η απόκτηση ενός παιδιού είναι πολύ μεγάλη απόφαση και μεγάλη ευθύνη.
Και επειδή έχω μεγαλώσει σε μια οικογένεια που προσπαθούσε να με καταλάβει, ήμουν ένα δύσκολο παιδί και τελικά σε κάποια πράγματα δεν τα καταφέραμε να συνεννοηθούμε -τα καταφέρνουμε τώρα αλλά τότε δεν τα καταφέρναμε- οπότε βλέπω τι προέκυψε μετά από αυτό...
Ακόμη βλέποντας τι γίνεται στον κόσμο και γιατί γεννιούνται τα παιδιά -και τα περισσότερα παιδιά βλέπω ότι γεννιούνται από λάθος λόγους και βγαίνουν πολλά παιδιά δυστυχισμένα- δεν έπαιρνα αυτή την ευθύνη, φοβόμουν.
Ακόμη βλέποντας τι γίνεται στον κόσμο και γιατί γεννιούνται τα παιδιά -και τα περισσότερα παιδιά βλέπω ότι γεννιούνται από λάθος λόγους και βγαίνουν πολλά παιδιά δυστυχισμένα- δεν έπαιρνα αυτή την ευθύνη, φοβόμουν.
Όσο μεγαλώνεις γίνεται φοβία. Ωστόσο τα παιδιά τα θεωρώ ευτυχία και θεωρώ ότι προορισμός του ανθρώπου είναι να κάνει παιδιά αν και εφόσον βρεθούν οι κατάλληλες συνθήκες» είπε αρχικά η ίδια.
Στη συνέχεια, μάλιστα, πρόσθεσε - μη μπορώντας να συγκρατήσει τα δάκρυά της: «Στο λέω γιατί ακούω πάντα τον εαυτό μου σε αυτά που μου λέει, τον ρωτάω πάντα και θέλω να παίρνω τις καλύτερες απαντήσεις από αυτόν, τους τελευταίους μήνες νιώθω περισσότερο από ποτέ την ανάγκη να γίνω μητέρα.
Ελπίζω να αξιωθώ και να βρω αυτό που ψάχνω και μέσα και έξω μου, αυτό το μητρικό καμπανάκι ή ένστικτο που απέρριπτα, έχω αρχίσει και το νιώθω. Δεν ξέρω γιατί, βλέπω παιδιά και νιώθω ότι συγκινούμαι περισσότερο».