Η καθημερινότητα της Έλενας Ασημακοπούλου έχει αλλάξει αρκετά τις τελευταίες εβδομάδες, καθώς μετά από τρία χρόνια αποχής επιστρέφει στα τηλεοπτικά πλατό. Ο χρόνος της είναι μοιρασμένος ανάμεσα στη «Νιόβη», την ηρωίδα που υποδύεται στη σειρά Κλεμμένα Όνειρα, και την 3χρονη κόρη της, Μαρία – Ροζάρια...
Ο σύζυγός της, Bruno Cirillo, αγωνίζεται πλέον στην ποδοσφαιρική ομάδα Pune, στην Ινδία και η όμορφη ηθοποιός μιλά για όλα στο περιοδικό People.
Πώς νιώθει, λοιπόν, που επιστρέφει στην τηλεόραση; «Στην αρχή είχα ξεχάσει εντελώς τη διαδικασία και ήμουν λίγο αμήχανη. Αυτό το κομμάτι το είχα αφήσει τελείως πίσω μου, γιατί είχα άλλα πράγματα που γέμιζαν την καθημερινότητά μου.
Τώρα, που έχει περάσει λίγος καιρός, νιώθω πολύ οικεία, γιατί βρίσκομαι στο χώρο που αγαπώ. Ομολογώ πως μου είχε λείψει και όταν πήρα στα χέρια μου τα πρώτα σενάρια, ήμουν πολύ χαρούμενη».
Ωστόσο, αισθάνεται τυχερή που κατάφερε να είναι κοντά στην κόρη της τα πρώτα χρόνια της ζωής της. «Αυτά τα τρία χρόνια δεν αναπληρώνονται με τίποτα. Είναι πολύ ξεχωριστές οι στιγμές που ξεκινάει να λέει τις πρώτες της κουβεντούλες, να κάνει δειλά δειλά τα πρώτα της βήματα. Καταλαβαίνω πως είναι πολυτέλεια να μπορείς να τα βιώνεις όλα αυτά στις μέρες μας».
Εκτός από την επιστροφή στο χώρο εργασίας της, η γλυκιά ηθοποιός βιώνει αλλαγές και στην προσωπική της ζωή, αφού ο σύζυγός της έχει μετακομίσει στην Ινδία. «Ο μπαμπάς μας λείπει πολύ και στις δυο μας και θα κάνουμε τρεις μήνες να τον δούμε.
Ξέρεις, είναι η πρώτη φορά που μπαίνει η απόσταση ανάμεσά μας, καθώς πάντα πήγαινα μαζί του. Μόνο όταν ήταν στη Γαλλία δεν πήγα πολύ, γιατί είχαμε τη Μαρία – Ροζάρια μωρό και αποφασίσαμε από κοινού να μείνω πίσω, για να έχω τη βοήθεια των γονιών μου στο μεγάλωμά της.
Τότε, όμως, ήταν μικρό το χρονικό διάστημα, ενώ τώρα μου είναι δύσκολο» εξομολογείται. «Είναι περίεργα. Δεν έχουμε μια απλή σχέση, έχουμε οικογένεια και παιδί, οπότε είναι τελείως διαφορετικό το δέσιμο. Αισθάνομαι πως λείπει η κολόνα του σπιτιού μας. Σίγουρα, όμως, για το σύζυγό μου είναι πιο δύσκολο, αφού είναι μόνος του σε μια ξένη χώρα. Τουλάχιστον εγώ έχω το παιδί μαζί.
Προς το παρόν, κάνουμε υπομονή». Αναρωτιέμαι αν η απόσταση έχει αναθερμάνει λίγο τη σχέση τους. «Όχι. Με τον άντρα μου ήμουν πάντα πολύ καλά και δεν είχαμε ανάγκη κάτι τέτοιο. Μπορεί να συμπληρώσαμε οκτώ χρόνια μαζί, αλλά νιώθω σαν να είμαστε στις πρώτες μέρες της γνωριμίας μας. Δεν αφήσαμε να μας παρασύρει η ρουτίνα».
Άραγε δεν υπήρξαν στιγμές που η σχέση τους δοκιμάστηκε; «Το “χάσαμε” λίγο όταν γεννήθηκε η κόρη μας, γιατί ήταν λίγο περίεργα τα προγράμματά μας. Καλώς ή κακώς, η καθημερινότητα αλλάζει, προτεραιότητά σου είναι μόνο το μωρό. Τότε διαπιστώσαμε πως μας είχε πάρει λίγο η ρουτίνα, αλλά αποφασίσαμε να μην παραμελήσουμε τη μεταξύ μας σχέση. Αν κάτι το αφήσεις, σε αφήνει κι αυτό…».
Η Έλενα ομολογεί πως δεν γνωρίζει αν υπάρχει μυστικό που κρατά τη σχέση ζωντανή, όμως για εκείνη το πιο σημαντικό είναι η επαφή. «Μου αρέσει να είμαστε συνέχεια αγκαλιά με τον Bruno – εγώ τον αγκαλιάζω συνέχεια, εκείνος είναι πιο συγκρατημένος. Μου αρέσει, μάλιστα, να του κάνω εκπλήξεις και τώρα τελευταία έχει αρχίσει κι εκείνος να… ανταποδίδει».
Στο μυαλό μου έρχονται οι φωτογραφίες από το καλοκαίρι του ζευγαριού στη Μύκονο, που ήταν συνεχώς αγκαλιασμένοι. «Θέλω να σου πω πως στη Μύκονο γνώρισα το σύζυγό μου πριν οκτώ χρόνια και μέχρι φέτος δεν είχαμε ξαναπάει. Είχαμε πει το φετινό καλοκαίρι να περάσουμε μερικές μέρες ως ζευγάρι και να κάνουμε το πρόγραμμα που θα θέλαμε, όπως να ξενυχτήσουμε λιγάκι, να πάμε για ποτό.
Αλλά δεν τα καταφέραμε, γιατί η μικρή έκλαιγε, οπότε πήγε ο μπαμπάς της και την έφερε στο νησί. Μόλις μου είπαν οι γονείς μου ότι κλαίει και μας ζητάει, έβαλα κι εγώ τα κλάματα. Είμαι πολύ δεμένη μαζί της. Τελικά, περάσαμε ήρεμες οικογενειακές διακοπές και το ευχαριστηθήκαμε».