Γεννήθηκα και μεγάλωσα στη Δάφνη. Από τα 0 μέχρι τα 12 μου το σπίτι μου ήταν εδώ. Εδώ γεννήθηκα, εδώ μεγάλωσα, εδώ άρχισα να μαθαίνω τη ζωή, με πολλούς συγγενείς σε διάφορους δρόμους γύρω-γύρω από το σπίτι μας. Το τοπίο έχει αλλάξει πια, αλλά εγώ πάντα γυρίζω σε αυτό. Δίπλα στο σπίτι μου έμενε η αδελφή μου με τη δική της οικογένεια. Με τα ανίψια μου γέλια, χαρές...
Γιορτές που τις προετοιμάζαμε μήνες. Πάσχα στην εσωτερική αυλή. Τραπέζια ατέλειωτα κι εμείς όλοι μαζί.
Λίγο πιο πάνω από μας έμενε η θεία Τασία, αδελφή της μάνας μου. Αυτή με έμαθε να διαβάζω. «Λο-λα να έ-να μή-λο» και να τραγουδάω μαζί με την αγαπημένη μου ξαδέλφη Φωτεινή «Ω, Έλατο». Χριστέ μου, πόσο δεν μας άρεσε! Σε σπίτι συμμαθητή τα μεσημέρια για κατασκευές με κάτι ξύλα – πού να τα είχε βρει; Θυμάμαι ότι έπαιζα σε ένα σπίτι που παλιά έμενε ένας ζωγράφος. Έτσι μου είχε πει ο συμμαθητής μου – ένας... Μπουζιάνης; Ο μεγαλύτερος Έλληνας εξπρεσιονιστής! Ο Μπουζιάνης! Τώρα σε αυτόν το χώρο είναι το Μουσείο Μπουζιάνη.
Όλοι οι παιδικοί φίλοι εκεί, στους δρόμους της Δάφνης. Συμμορίες τα καλοκαίρια, φωτιές του Άι-Γιαννιού, ατέλειωτα παιχνίδια. Ο Θανάσης, η Ελένη, η Βίκη, η Νανά και τόσοι άλλοι. Σινεμά στο καλοκαιρινό Ριρίκα (τώρα, πια, σινέ «Δάφνη»), να βλέπουμε ελληνικές ταινίες στη μεγάλη οθόνη. Μαγεία. Βουγιουκλάκη ή Καρέζη; Παπαμιχαήλ ή Καζάκος; Κι εγώ τις επόμενες μέρες να παίζω με τους φίλους αυτά που είδαμε. Και να τραγουδάμε τα τραγούδια που προσπαθούσαμε να μάθουμε γρήγορα απ' έξω. Τον χειμώνα σινεμά στη Νανά, στο Ατλαντίς. Κάλαντα τις παραμονές από τις 6 το πρωί όλοι μαζί. Στη Γ. Σεφέρη η αφετηρία και θα φτάναμε μέχρι πλατεία Τσαλαγανίδη. Για μας τότε πολύ μακριά. Τώρα, ένα τσιγάρο δρόμος...
Και έρχεται ο έρωτας στο 1ο Δημοτικό Σχολείο της Δάφνης. Πέμπτη δημοτικού και όλα τα αγόρια της τάξης ερωτευμένα με τη Μίλβα, συμμαθήτρια που μόλις είχε έρθει από άλλη περιοχή της Ελλάδας. Ξύλο στα διαλείμματα μεταξύ μας για το ποιο αρσενικό θα επικρατήσει στα ματιά της. Την επόμενη χρονιά μετακομίζει με την οικογένειά του ξανά ο «πόθος». Θρήνος στο σχολείο... Αγόρια να κλαίνε σιωπηλά και η κυρία Ελένη, η δασκάλα μας, να μας παρηγορεί.
Παρελάσεις την 28η Οκτωβρίου μπροστά από την πλατεία Ηρώων και παπαδάκι στην εκκλησία της Αγίας Βαρβάρας να κρατάω το εξαπτέρυγο και να καμαρώνω. Και μεγαλώνω κάπως έτσι και πάω γυμνάσιο κι αρχίζουν δειλά-δειλά και οι πρώτες κοπάνες. Πού; Σε ένα μαγαζί-θρύλο, που ευτυχώς υπάρχει ακόμα, το «papageorge» στην πλατεία Καλογήρων. Και φτιάχνουμε παράνομο ραδιοφωνικό σταθμό με τον κολλητό μου Θοδωρή και παίζουμε τα τραγούδια που αγαπάμε: Abba, Σαββόπουλο, Νταλάρα, Αλεξίου και τόσους άλλους που τότε ανακαλύπτουμε. Τι τρεχαλητό τα βραδιά στους δρόμους της Δάφνης γιατί νομίζαμε ότι μας κυνηγούσε η αστυνομία λόγω παρανομίας! Χρόνια αθωότητας.
Στο 3ο Γυμνάσιο Δάφνης αρχίζω να σκέφτομαι το θέατρο. Αργότερα, στο λύκειο, φτιάχνουμε θεατρική ομάδα. Η κυρία Τσολάκου, καθηγήτριά μας, αρχηγός. Για μας η «Λίτσα μας». Ακόμα βλεπόμαστε, αν και κάπως αραιά πια λόγω υποχρεώσεων. Δεν μένω πια εκεί, αλλά είναι εκεί όλα τα κομμάτια μου. Με ορίζει με έναν τρόπο η περιοχή. Θα επιστρέψω ποτέ, άραγε; Info: Ο Αντώνης πρωταγωνιστεί στην παράσταση Θα περάσει κι αυτό που κάνει πρεμιέρα στο θέατρο Βadminton στις 31 Οκτωβρίου. Θα τον βλέπουμε κάθε Σαββατοκύριακο στο «Σπίτι μου, σπιτάκι μου» του Alpha.
lifo.gr