Ένα ατίθασο κορίτσι, αρκετά ασυμβίβαστο και πέρα από τα συνηθισμένα όρια, γέννησε τον Μάξιμο και από τότε ένας νέος υπέροχος κόσμος αποκαλύφθηκε μπροστά της. Δες παρακάτω τι εξομολογείται η Κατερίνα Παπουτσάκη γι’ αυτήν τη νέα, σχεδόν μυστηριακή εμπειρία της ζωής της.
Από τον Πάνο Ζόγκα
Ποια είναι η Κατερίνα; Τι είναι αυτό το κορίτσι και τι όντως ξέρουμε για εκείνη;
Εκτός από ό,τι έχουμε διαβάσει στις σελίδες του DownTown και στα κείμενα περιοδικών ποικίλης ύλης, ελάχιστα γνωρίζουμε.
Εκ πρώτης όψης φαντάζομαι μια γυναίκα-ντίβα, με κάτι από την αύρα της Αλίκης Βουγιουκλάκη, που η ερμηνεία της στο ομώνυμο τηλεοπτικό σίριαλ κατάφερε να ξεσηκώσει αντιδράσεις πρωτόγνωρες, σχεδόν όσες είχε ξεσηκώσει στην Αγγλία η ταινία για τη ζωή της βασίλισσας Ελισάβετ.
Όσο δύσκολο μοιάζει κάποιος να μπορέσει να καταλάβει τι γίνεται πίσω από τα φώτα, άλλο τόσο δύσκολο μου ήταν να φτάσω στο σπίτι της Κατερίνας, όπου μένει με το σύζυγό της, Πάνο Πιλαφά, και τον 14 μηνών γιο τους.
Περιμένει να αρχίσει η συνέντευξη, αλλά δεν ξέρω πώς να ξεκινήσω. Κάθομαι και την κοιτάζω. Για την ακρίβεια, τη χαζεύω. Της λέω ότι μοιάζει με κοριτσάκι κι εκείνη με ευχαριστεί, κοκκινίζει και κοιτάζει στο πάτωμα.
Ήδη νιώθω άνετα μαζί της, όπως κι εκείνη άλλωστε στο σπίτι της, που είναι το καταφύγιό της, γι’ αυτό με υποδέχτηκε όπως θα υποδεχόταν τη μαμά της: με φούξια σορτσάκι, μπλουζάκι, τις σαγιονάρες της ‒αν και την περισσότερη ώρα κυκλοφορούσε ξυπόλητη‒, και τα μαλλιά πιασμένα σε μια ψηλή αλογοουρά, αλλά κυρίως εντελώς άβαφη.
Η αλήθεια είναι ότι έχουμε αφήσει την Κατερίνα στην εποχή που βλέπαμε κάθε εβδομάδα το πρόσωπό της πρωτοσέλιδο σε όλα τα περιοδικά, από κάθε της έξοδο και κίνηση μέσω του φακού των παπαράτσι.
Τη ρωτάω για το αν ζει πάντα στο maximum και παραδέχεται ότι «Ζω, και μάλιστα πάρα πολύ έντονα. Δεν είναι από αυτούς που αναλύουν, αλλά δεν ζουν, ούτε κι από αυτούς που ζουν απερίσκεπτα. Οπότε, αισθάνομαι σε ισορροπία».
Πάντως, τα media είχαν παρουσιάσει πολλές διαφορετικές εικόνες της Κατερίνας και της το λέω.Γνωρίζοντάς την καλύτερα διαπιστώνω ότι δεν είναι ούτε τόσο αγοροκόριτσο ούτε τόσο γατούλα.
Κατά καιρούς είχαν παρουσιαστεί διαφορετικές πλευρές της Κατερίνας, υπερτονισμένες. Δηλαδή, μαγκάκι, πολύ αντράκι, σεξοβόμβα, γατούλα, ειδικά όταν έκανε την Αλίκη. «Και σκύλα με παρουσίαζαν» με διακόπτει εκείνη.
Τι ισχύει, όμως;
Τελικά, δεν ισχύει τίποτα από όλα αυτά. Πολλές φορές στη ζωή μου κάνω και τη χαζογατούλα στα άτομα που αγαπάω ‒στις φίλες μου, στον άνθρωπό μου‒, ταυτόχρονα δεν σηκώνω μύγα στο σπαθί μου για την προστασία της ιδιωτικής ζωής της οικογένειάς μου και των ανθρώπων που αγαπάω.Γίνομαι έξαλλη…
Υπάρχουν διαφορετικές εκφάνσεις σε κάθε άνθρωπο, το ότι π.χ. μ’ αρέσει να βγαίνω με τον άντρα μου και να περνάμεκαλάδεν αναιρεί ότι είμαι πολύ προστατευτική μαμά. Γενικά θα ήταν πάρα πολύ βαρετό, αν κάποιος είναι ένα από όλα αυτά και μόνο…
Πόσο άλλαξε το παιδί τη ζωή σου;
Δεν αισθάνομαι ότι έχω αλλάξει εγώ η ίδια σε κάτι, το μόνο που έχει αλλάξει ‒και είναι το πιο καθοριστικό‒ είναι ότι πλέον έχω ένα παιδί. Φέρνει τα πάνω κάτω στην ουσία, κυριολεκτικά. Αλλά στην ιδιοσυγκρασία μου και το χαρακτήρα μου δεν έχει αλλάξει κάτι, πέρα από το ότι έρχεται η εμπειρία και το πλήρωμα του χρόνου και γινόμαστε σοφότεροι κατά μια έννοια. Ως προς την ένταση της δουλειάς, έχω σίγουρα ξεκουραστεί και έχω γεμίσει μπαταρίες.
Με τι τρόπο σε έχει αλλάξει το παιδί;
Κατ” αρχάς, αλλάζει την καθημερινότητά σου, είναι από μόνο του ο πρωταγωνιστής της ζωής του και σε εξουσιάζει όλη η φάση. Έχει το χαρακτήρα του και δοκιμάζει τα όριά σου. Είναι συγκλονιστικό το να είσαι μάνα, δεν είναι βέβαια και μια πολύ εύκολη ιστορία.
Τα όρια της αγάπης σου ανοίγουν και δεν θα κλείσουν ποτέ, ακόμα ίσως και οι συνήθειές σου. Για παράδειγμα, εγώ ήμουν πολύ υπναρού, δεν μπορούσα να φανταστώ ένα χρόνο πριν ότι θα κοιμόμουν ένα δίωρο και συνολικά πέντε ώρες σπαστές, μια ώρα εδώ, μια ώρα εκεί, γιατί το παιδί εξακολουθεί να ξυπνάει όλη τη νύχτα.
Δεν το έχει καθόλου με τον ύπνο, είναι πολύ ανήσυχος τύπος. Δεν μπορούσα να φανταστώ ότι δεν θα κοιμάμαι και παρ’ όλα αυτά θα αντέχω ή ότι θα θήλαζα για έναν ολόκληρο χρόνο και θα ήμουν τόσο κολλημένη με το μωρό με αυτό το αμφίδρομο δέσιμο που σου παρέχει ο θηλασμός.
Σίγουρα ηρεμείς, βάζεις σε δεύτερη μοίρα τα υπόλοιπα, το παιδί είναι ο στόχος σου κι όλα κινούνται γύρω από αυτό. Αν πριν έκανα να ετοιμαστώ μία ώρα, τώρα κάνω δυο λεπτά.(γελάει)
Βγαίνεις συχνά έξω όπως παλιά;
Όχι τόσο. Να μια από τις αλλαγές που μου έφερε ο Μάξιμος. Θέλω να έχω όσο πιο πολύ χρόνο μπορώ μαζί του. Και σε πάρτι να πάω μια φορά στο τόσο, θα γυρίσω νωρίς. Ανυπομονώ να τον πάρω στην αγκαλιά μου.
Ήξερα ότι φοβόσουν το γάμο…
Γενικότερα, το να διατηρήσεις μια οικογένεια θέλει φοβερή μαγκιά. Δεν είναι εύκολο να διατηρηθεί η φλόγα άσβεστη ανάμεσα στο ζευγάρι παράλληλα με τις απαιτήσεις της καθημερινότητας, τη στιγμή που όσα συμβαίνουν γύρω σου όχι μόνο δεν είναι ρόδινα αλλά γίνονται όλο και δυσκολότερα.
Να μπορείς παράλληλα με τις δυσκολίες της ζωής και της καθημερινότητας να συνδυάζεις τις απαιτήσεις της συμβίωσης, που εξορισμού τρομάζει τους ανθρώπους, γιατί όλα αυτά μπορεί να τους οδηγήσουν στο πάγωμα των συναισθημάτων ή σε μια τυπική, διεκπεραιωτική κατάσταση.
Κάπως έτσι οδηγούνται στον οριστικό χωρισμό ή στις παράλληλες σχέσεις, όπου απατάνε ο ένας τον άλλο ενώ είναι μαζί και το ξέρουν και οι γύρω τους ότι δεν είναι μαζί, ότι έχουν άλλες σχέσεις και ταυτόχρονα προσποιούνται ότι είναι ευτυχισμένοι. Τι να πω, ο καθένας βρίσκει τον τρόπο του να ζει, ίσως η αγάπη να υπάρχει και να έχουν βρει μια φόρμουλα στα μέτρα τους, που να μη θέλουν να χωρίσουν, να έχουν κάνει μια ειδική συμφωνία.
Συγκεκριμένα στη δική μου την περίπτωση, δεν θα μου άρεσε καθόλου η φόρμουλα που περιέγραψα, είμαι αλλεργική σε αυτό τον τρόπο ζωής. Πάντως τώρα πια πιστεύω στην αγάπη (χαμογελάει)και θέλω να πιστεύω ότι το δικό μας το μοντέλο θα κρατήσει για πάντα.
Δηλαδή ξεπέρασες το φόβο που είχες;
Σίγουρα τον έχω ξεπεράσει πια.
Πώς θα σε περιέγραφες;
Έντονη είμαι γενικά ως άνθρωπος, παρόλο που δεν είμαι ακραία. Έντονα αγαπάω, έντονα θα βιώσω διάφορα συναισθήματα, δεν τα περνάω χλιαρά. Από την άλλη, είμαι ήρεμος, βολικός άνθρωπος.
Δεν μ’ αρέσει να είμαι αδιάκριτη, να επιβαρύνω τους ανθρώπους ‒ αυτό ίσως με κάνει ενοχική κάποιες φορές. Γενικά αγαπάω πάρα πολύ τους ανθρώπους, δεν είμαι καχύποπτή, δεν είμαι όμως καθόλου πρακτικός άνθρωπος. Αυτό είναι ένα τεράστιο θέμα.
Δηλαδή,πελαγώνω με τα οργανωτικά ζητήματα της καθημερινότητας, χωρίς να σημαίνει ότι είμαι ακατάστατη ή χύμα. Δεν μπορώ το χύμα, μου αναστατώνει τον εγκέφαλο. Αλλά μου λείπουν η οργάνωση και ο προγραμματισμός. Σε αυτό ευτυχώς βοηθάει πολύ το μωρό. Σε βάζει σε μια σειρά, αναγκαστικά. Η αλήθεια είναι ότι η γυναίκα που δουλεύει θέλει βοήθεια.
Δεν μπορεί να τα κάνει όλα μόνη της, να πλένει, να μαγειρεύει, να τακτοποιεί, να μεγαλώνει τα παιδιά, να ξενυχτάει. Δεν μπορώ να σου περιγράψω πόσο θαυμάζω και σέβομαι όσες γυναίκες δουλεύουν και τα καταφέρνουν μόνες τους παρ’ όλα αυτά. Τους αξίζει ένα δημόσιο «μπράβο».
Φοβόσουν για το πώς θα τα καταφέρεις όταν θα ερχόταν το μωρό ή αν θα είσαι καλή μάνα;
Κοίτα, ποτέ καμία συνειδητοποιημένη μάνα που μεγαλώνει παιδιά δεν ξέρει αν είναι καλή, όσα χρόνια κι αν περάσουν. Δεν μπορώ να πω ότι δεν φοβόμουν. Αλλά είναι μια μαγική διαδικασία. Αυτό το πλάσμα για ένα χρόνο ‒τους έξι μήνες αποκλειστικά‒ μεγάλωνε με δικές μου τροφές, βλέπεις ότι μεγαλώνουν τα νυχάκια του, τα μαλλάκια του και ξέρεις ότι είναι από το δικό σου γάλα.
Όλο αυτό το φοβερό θαύμα, να βλέπεις να μεγαλώνει μέρα με τη μέρα… Είναι πεισματάρης και ζόρικος τύπος, αυτό φαινόταν από την αρχή. Το ότι είναι γλυκός, θα μας κάνει να γελάσουμε, θα έχει χιούμορ… κι αυτό φαινόταν από την αρχή. Είναι πολύ ωραίος τύπος, είμαι πολύ περήφανη.
Να παρατηρείς να διαμορφώνεται η προσωπικότητα του παιδιού και να ξέρεις ότι έχεις συμβάλει κι εσύ σε αυτό. Και είναι υπέροχο το γεγονός ότι καλείσαι να του μάθεις πράγματα, αρχές, αξίες, ότι μέσα από εσένα βλέπει τον κόσμο κι εσύ θέλεις να του τον παρουσιάσεις όσο πιο παραμυθένιο γίνεται και παράλληλα στις πραγματικές του διαστάσεις. Δεν μπορεί να ζει το παιδί σε ένα σύννεφο.
Πρέπει να ξέρει τι συμβαίνει, χωρίς αυτό να αναιρεί τον παιδικό ρομαντισμό. Φτιάχνεις έναν άνθρωπο, τον ζωγραφίζεις με συναισθήματα και με την επικοινωνία σου και αυτό είναι τεράστια ευθύνη.
Σκέφτεσαι πώς θα είναι στο μέλλον….
Λένε ότι πρέπει να βάζεις όρια στο παιδί για να είναι ευτυχισμένο. Δεν ξέρω αν θα τα καταφέρω. Δεν είμαι πολύ καλή στα όρια. Αλλά το σίγουρο είναι ότι εγώ θέλω να το εμπιστευτώ αυτό το παιδί και να τα βάλουμε μαζί τα όρια. Αλλά, από την άλλη, αισθάνομαι… (κλαίει), τον αγαπάμε πάρα πολύ και τα λοιπά θα τα βρούμε μαζί.
Η εγκυμοσύνη πώς ήταν;
Μια χαρά ήταν. Τον θέλαμε πολύ τον Μαξιμούλη. (πάλι δακρύζει) Το μόνο δύσκολο ήταν που πέρασα μια βρογχοπνευμονία στον έκτο μήνα και βρέθηκα στο νοσοκομείο για μια βδομάδα. Είχα πάθει μια κρίση άσθματος και ζορίστηκα πάρα πολύ από άποψη υγείας. Αλλά κατά τα άλλα ήταν μια πολύ καλή εγκυμοσύνη.
Ήμουν απίστευτα χαρούμενη. Αισθανόμουν τέλεια, ήθελα πάρα πολύ να γνωρίσω γρήγορα το μωρό μου. Είχα αγωνία, άγχος πολύ, όπως όλοι οι γονείς, ξέρεις, μέχρι να σου πουν ότι το μωρό είναι εντάξει. Όταν σιγουρευτήκαμε ότι το έμβρυο ήταν εντάξει, η χαρά μας πολλαπλασιάστηκε.
Ήμουν σίγουρη ότι θα είναι αγοράκι πριν το δούμε στον υπέρηχο. Αν και ο Παναγιώτης αρχικά ήθελε ένα κοριτσάκι,τώρα είναι ξετρελαμένος με το αγοράκι μας. Βασικά, αυτό που θέλαμε ήταν να είναι ένα υγιές παιδί. Το καθένα έχει τη δική του χάρη.
Αισθάνθηκες άσχημα με τα κιλά της εγκυμοσύνης;
Δεν με απασχόλησαν καθόλου. Ούτε δίαιτες έκανα ούτε τίποτα. Όπως εύκολα ηρθαν έτσι εύκολα έφυγαν
Με την μητρότητα ένιωθες να χάνεις κάτι από την θηλυκότητα σου;
Ίσα ίσα με τον Μάξιμο ένιωσα επιτέλους ότι ολοκληρώθηκα σαν γυναίκα. Πριν κάτι έλειπε.
Τα όνειρα για το μωρό;
Να του πάρω από τώρα τα φανταρικά; Για τον παιδικό σταθμό σκέφτομαι. Ναι, και θέλω και φοβάμαι πώς θα τον αποχωριστώ όταν πάει παιδικό.Γενικά, φοβάμαι και είμαι προστατευτική, αλλά από την άλλη θέλω οι άνθρωποι να έχουν την αυτονομία τους, να παίρνουν το χώρο τους.
Θα σου πω ένα παράδειγμα σε σχέση με το θηλασμό: οι μαμάδες αποκόπτονται δύσκολα από αυτό το ιδιαίτερα μοναδικό δέσιμο και για μένα ήταν πάρα πολύ δύσκολο να σταματήσω να θηλάζω. Σταμάτησα κυρίως για την αυτονόμηση του ίδιου του παιδιού, γιατί αλλιώς θα μας έπαιρνε πολύ καιρό.
Μπορεί να πήγαινε και πέντε κι έξι χρόνων. (γέλια)Ενώ μου ήταν πολύ δύσκολο και στους τελευταίους θηλασμούς έκλαιγα και του έλεγα «μωράκι μου, σε λίγο δεν θα πίνεις από το γαλατάκι της μανούλας», παρ’ όλα αυτά αισθανόμουν ότι έκανα το σωστό. Κι όντως, μόλις σταμάτησε, είδα ότι άρχισε να γίνεται πιο πολύ παιδάκι,να παίρνει τα πάνω του σαν προσωπικότητα.
Προς Θεού, δεν κατακρίνω τις γυναίκες που συνεχίζουν να θηλάζουν και πάνω από το έτος, αλλά είναι καλό για το παιδί να ξέρουμε πού και ποτέ σταματάμε. Το ίδιο αισθάνομαι για όλες τις φάσεις- σταθμούς της ζωής του παιδιού, γιατί κυρίως οι μαμάδες σκεφτόμαστε «δεν μπορώ να το κάνω αυτό».
Η ανεξαρτητοποίηση του παιδιού για τους γονείς είναι μια δύσκολη υπόθεση, αλλά είναι σίγουρα απαραίτητη για την προσωπικότητά του. Έτσι και με το νηπιακό σταθμό θα είναι δύσκολο, αλλά δεν θα ήθελα ένα παιδί κάτω από τη φούστα μου για να ικανοποιήσω τη ματαιοδοξία μου. Θέλω να κοινωνικοποιηθεί, να γνωρίσει άλλα παιδάκια και γενικότερα να δει τον κόσμο.
Πηγή: Περιοδικό LIKE