Η Αρετή Κοσμίδου είναι «δεκαεπτά, αλλά δεν τα έχω κλείσει ακόμα», όπως μου λέει, σαν να βιάζεται να μεγαλώσει. Αυτοχαρακτηρίζεται απαισιόδοξη και ανασφαλής, έχει λογαριασμό στο Facebook όπου ανεβάζει καλλιτεχνικές φωτογραφίες που τραβάει με τις φίλες της, φοβάται τις συνεντεύξεις και αγαπάει τη Φυσική και τα Μαθηματικά. Είναι μια τυπική έφηβη που δεν ξεχωρίζει σε τίποτα από τα υπόλοιπα παιδιά της ηλικίας της...
Εκτός από ένα πράγμα: τη βελούδινη -όπως πολλοί χαρακτήρισαν- φωνή της, η οποία έγινε η αιτία για περισσότερα από 100.000 κλικ στο site του «The Voice» μέσα σε δύο μόνο μέρες!
«Δεν μπορώ να πω ότι ήμουν από μικρή το παιδάκι που έστηνε παραστάσεις και τραγουδούσε μπροστά σε όλη την οικογένεια», μου λέει όταν τη ρωτάω πότε ξεκίνησε η αγάπη της για το τραγούδι. «Πάντα μου άρεσε να τραγουδάω αλλά μετά τα 15 μου συνειδητοποίησα τις δυνατότητες της φωνής μου και άρχισα να το βλέπω -και να το σκέφτομαι- πιο σοβαρά.
Θυμάμαι, ήμουν στη Γ' Γυμνασίου όταν η καθηγήτρια μου ανέθεσε ένα τραγούδι για τη γιορτή της 17ης Νοεμβρίου στο σχολείο, το ‘‘Imagine'' του Τζον Λένον. Αυτή ήταν η αφορμή που ίσως και υποσυνείδητα να έψαχνα για να δραστηριοποιηθώ λίγο πιο ενεργά με τη μουσική.
Ξεκίνησα μαθήματα κλασικής κιθάρας και έπειτα από δύο χρόνια πέρασα στην ακουστική, με την οποία συνεχίζω μέχρι σήμερα», διευκρινίζει και συνεχίζει: «Αυτό που δεν έχω κάνει σχεδόν καθόλου είναι φωνητικά. Αλλωστε τώρα είμαι και στην κατάλληλη ηλικία για να ξεκινήσω.
Ξεκίνησα μαθήματα κλασικής κιθάρας και έπειτα από δύο χρόνια πέρασα στην ακουστική, με την οποία συνεχίζω μέχρι σήμερα», διευκρινίζει και συνεχίζει: «Αυτό που δεν έχω κάνει σχεδόν καθόλου είναι φωνητικά. Αλλωστε τώρα είμαι και στην κατάλληλη ηλικία για να ξεκινήσω.
Στο "The Voice" πήγα με δική μου προετοιμασία. Δεν ξέρω αν φαινόταν, αλλά ήμουν φοβερά αγχωμένη. Πιστεύω ότι δεν έφτασα ούτε το 70% των δυνατοτήτων μου. Ξέρω ότι χρειάζομαι πάρα πολλή δουλειά ακόμα και έχω πολύ δρόμο μπροστά μου. Το όνειρό μου είναι να φύγω στο εξωτερικό και να σπουδάσω μουσική», μου λέει προλαβαίνοντάς με.
Τη ρωτάω αν έχει σκοπό να επιστρέψει στην Ελλάδα όταν ολοκληρώσει τις σπουδές της ή το όνειρό της περιλαμβάνει και την απόπειρα για μια καριέρα στο εξωτερικό. «Δεν ξέρω πώς θα τα φέρουν οι συγκυρίες, αν θα επιστρέψω ή όχι. Σε κάθε περίπτωση, όμως, όπου και να βρίσκομαι, θα ήθελα να κάνω αυτό που αγαπάω. Να τραγουδάω», απαντά με ειλικρίνεια.
Τη ρωτάω αν έχει σκοπό να επιστρέψει στην Ελλάδα όταν ολοκληρώσει τις σπουδές της ή το όνειρό της περιλαμβάνει και την απόπειρα για μια καριέρα στο εξωτερικό. «Δεν ξέρω πώς θα τα φέρουν οι συγκυρίες, αν θα επιστρέψω ή όχι. Σε κάθε περίπτωση, όμως, όπου και να βρίσκομαι, θα ήθελα να κάνω αυτό που αγαπάω. Να τραγουδάω», απαντά με ειλικρίνεια.
Χωρίς να έχω εντοπίσει το γιατί ακριβώς, η Αρετή Κοσμίδου με την αλλόκοσμη φωνή της μου βγάζει μια ωριμότητα που έρχεται σε αντίθεση με την ηλικία της. Τη ρωτάω αν έχει δοκιμάσει να γράψει ποτέ. «Είναι δύσκολο να γράψεις τραγούδια, στίχους. Θεωρώ πως για να γράψεις πρέπει να έχεις ζήσει κάποια πράγματα, να έχεις εμπειρίες και βιώματα και είμαι μικρή ακόμα.
Εχω αρχίσει να πειραματίζομαι όμως, γιατί πιστεύω ότι κάθε καλλιτέχνης πρέπει να γράφει τη δική του μουσική. Θα ήταν το ιδανικό αφού αυτό είναι που με εκφράζει περισσότερο. Δεν τα παρατάω φυσικά». Είναι κάθετη όταν μου λέει πως το στυλ της είναι περισσότερο το indie rock και το ξένο alternative. Αυτά, άλλωστε, σκέφτεται πως θα τη βοηθήσουν να συνεχίσει και τις σπουδές της.
Εχω αρχίσει να πειραματίζομαι όμως, γιατί πιστεύω ότι κάθε καλλιτέχνης πρέπει να γράφει τη δική του μουσική. Θα ήταν το ιδανικό αφού αυτό είναι που με εκφράζει περισσότερο. Δεν τα παρατάω φυσικά». Είναι κάθετη όταν μου λέει πως το στυλ της είναι περισσότερο το indie rock και το ξένο alternative. Αυτά, άλλωστε, σκέφτεται πως θα τη βοηθήσουν να συνεχίσει και τις σπουδές της.
«Πηγαίνω στη Β' Λυκείου και αυτή τη στιγμή το σχολείο αποτελεί προτεραιότητα. Δυστυχώς, στην Ελλάδα δεν υπάρχει κάποια πανεπιστημιακή σχολή πάνω στο αντικείμενο που θέλω. Το πιο κοντινό είναι Μουσικολογία, αλλά -και πάλι- δεν έχει καμία σχέση με αυτό που θέλω. Το ιδανικό για μένα είναι Performing Arts, μια σχολή που να συνδυάζει το μουσικό με το θεατρικό κομμάτι των μιούζικαλ», εξηγεί.
«Δεν έχω κάτι συγκεκριμένο στο μυαλό μου, αλλά προσανατολίζομαι στο να βρω ένα πανεπιστήμιο στο Λονδίνο, που είναι πιο βατό. Φυσικά και θα το σκεφτόμουν και για Αμερική -για το Berklee College of Music, που είναι κορυφαίο στο είδος του-, αλλά θα έπρεπε να έχω υποτροφία γιατί τα χρήματα είναι αρκετά. Εννοείται πως θα το προσπαθήσω και για υποτροφία», λέει με αποφασιστική φωνή.
«Η αναγνωρισιμότητα είναι κάτι που με τρομάζει», εξομολογείται όταν μιλάμε για την πρόσφατη εμφάνισή της στο «The Voice» και τις αντιδράσεις στη μικρή κοινωνία της Αλεξανδρούπολης όπου ζει. «Δεν μου αρέσει η υπερβολική προβολή και ξέρω ότι ο κόσμος πάντα βρίσκει και αρνητικά πράγματα να πει. Δεν πρέπει κανείς να πιστεύει ότι επειδή εμφανίστηκε στην τηλεόραση είναι αυτομάτως κάποιος. Πρέπει να κρατάμε τα πόδια μας στη γη και να προσπαθούμε να πετύχουμε τους στόχους μας».
protothema
