Ας δούμε λοιπόν καρέ καρέ αυτή την ιστορία, που είναι βγαλμένη από τη ζωή.
Εκεί που σταματάς στο φανάρι, βλέπεις αυτό. Ταράζεσαι. Χάνεις τα αβγά και τα πασχάλια, δεν ξέρεις από πού μπαίνει η πρώτη. Οι πίσω κορνάρουν αφινιασμένοι. .Αλλα εσύ εκεί. Πρέπει οπωσδήποτε να της μιλήσεις.
Και το κάνεις. Βρίσκεις μια έξυπνη (έτσι νομίζεις δηλαδή) ατάκα και της τη λες. Εκείνη πλησιάζει. Στην αρχή σε κοιτάει καχύποπτα, αλλά μετά σου χαμογελάει. Της προτείνεις να πάτε μια βόλτα.
Αρχικά διστάζει, αλλά μετά της λες ακόμα μια έξυπνη ατάκα (αυτή ίσως και να είναι όντως έξυπνη, γιατί έχεις προλάβει να ξεμπλοκάρεις λίγο) και τελικά εκείνη λέει το “ναι”. Και μπαίνει στο αμάξι.
Πριν καλά καλά το καταλάβεις, έχει κάτσει και στη θέση του οδηγού. Του οδηγού του αυτοκινήτου που δεν αφήνεις ούτε τον κολλητό σου να οδηγήσει. Ναι, ναι, αυτού.
Και μετά την πας ταξιδάκι. Διακοπούλες με ό,τι θέλει εκείνη. Ξενοδοχεία, πισίνες και τα λοιπά. Όλα για πάρτη της.
Κι εκείνη σε ανταμείβει.
Σε ανταμείβει με τον καλύτερο τρόπο.
Σε εξιτάρει.
Σε τρελαίνει.
Πάει, σε έχει ρίξει.
Σε έχει μαγέψει.
Με κείνα και με τ' αλλα, την παντρεύεσαι.
Ζείτε τον έρωτά σας,
Πίνεις σαμπάνια στο όνομά της.
Και πριν καλά καλά το καταλάβεις, σε κάνει ό,τι θέλει. Τρέχεις από πίσω της.
Εκείνη έχει ήδη αρχίζει να σου κάνει ναζάκια.
Ναζάκια που στη συνέχεια γίνονται μούτρα, σε περίπτωση που δεν της κάνεις κάποιο χατήρι. Εσύ να την κοιτάς μέσα στα μάτια κι εκείνη τίποτα.
Αδιάφορη.
Εσύ να στεναχωριέσαι κι εκείνη να χαμογελά που σε έχει τυλίξει και σε κάνει ό,τι θέλει.
“Άσε μας βρε Λευτέρη”, άμα προσπαθήσεις να πεις το παραμικρό.
Κι εσύ συνεχίζεις να στεναχωριέσαι. Ξέρεις πως το παιχνίδι το έχεις χάσει. Δεν μπορείς πια να κάνεις τίποτα. Έχει το πάνω χέρι και κάπως έτσι θα είναι από εδώ και πέρα τα πράγματα.
