Tο δέκατο τρίτο έμελλε να είναι το τελευταίο ταξίδι του Σουλτάνου στο μάταιο τούτο κόσμο. O Σουλτάνος, που χάρη σ’ αυτόν η...
Οθωμανική Αυτοκρατορία έφτασε στο απόγειό της και γνώρισε τη μεγαλύτερή της άνθιση, άφησε την τελευταία του πνοή στο πεδίο της μάχης, όπως άλλωστε όφειλε να...
κάνει σύμφωνα με την ιστορία του.
Σ’ αυτό το τελευταίο του ταξίδι στην Ουγγαρία, ο Σουλτάνος εμφανίστηκε στο στρατό του φορώντας λευκά ρούχα. Εκ των υστέρων, ορισμένοι είπαν ότι αυτά τα λευκά ρούχα μπορεί να ήταν και τα σάβανά του. Ο Σουλεϊμάν, πια δεν ήταν ο κραταιός σουλτάνος. Ηταν αρκετά γερασμένος και παράλληλα καταβεβλημένος, όμως αυτό δεν τον εμπόδισε να πάρει μέρος στις μάχες. Οταν έφτασε στις όχθες του Δούναβη, καβαλάρης πάνω στο λευκό του άλογο, φαινόταν σαν να ταξιδεύει στο παρελθόν του. Σαν να στέλνει το νου του πίσω σε ό,τι αγάπησε πιο πολύ στη ζωή του, στη Χουρρέμ.
Το σώμα του ήταν εκεί, η ψυχή του όμως είχε προ πολλού πετάξει. Από την ημέρα που ξεψύχησε στην αγκαλιά του η αγαπημένη του γυναίκα, ζούσε χωρίς να περιμένει κάτι, απλά άφηνε τις μέρες να κυλούν μέχρι να πάει κοντά της.
Αλλωστε, από τη στιγμή που έφυγε από δίπλα του η Χουρρέμ, δεν είχε κανένα λόγο ύπαρξης. Περίμενε καρτερικά το τέλος του… το ταξίδι προς τον άλλο κόσμο, όπου θα τη συναντούσε ξανά και θα έπεφτε στην αγκαλιά της όπως παλιά.
Φτάνοντας στα ουγγρικά εδάφη ο Σουλεϊμάν ήταν άρρωστος, μόνο που ο ίδιος δεν φαινόταν να το γνωρίζει. Ετσι, στις 6 Σεπτεμβρίου 1566 δεν έπεσε στο πεδίο της μάχης, αλλά άφησε την τελευταία του πνοή κατά τη διάρκεια της εκστρατείας. Ο Σουλεϊμάν, σε ηλικία 73 ετών, κατέληξε. Το σώμα του ήταν πια πολύ αδύναμο. Μάλιστα ο γιατρός που εξέτασε το άψυχο κορμί του κατέληξε στο συμπέρασμα ότι ο Σουλτάνος έφτασε στην Ουγγαρία ήδη άρρωστος, προσβεβλημένος πιθανότατα από βαριάς μορφής πνευμονία.
Καταλυτικό ρόλο σ’ αυτό έπαιξε το πολυήμερο ταξίδι, το οποίο και επιβάρυνε ακόμη περισσότερο την κατάσταση της υγείας του. Ωστόσο, δεν άκουγε κανέναν. Οσοι κι αν προσπάθησαν να του πουν να μη φύγει από την Κωνσταντινούπολη, απέτυχαν. Ο Σουλτάνος κατά ένα περίεργο λόγο ήταν αποφασισμένος να «φύγει».
Να πάει να συναντήσει την αγαπημένη του Χουρρέμ. Αυτό, άλλωστε, φάνηκε και από τα τελευταία του λόγια την ώρα που ξεψυχούσε:
Νόμιζε κανείς ότι της μιλούσε και όντως της μιλούσε, διότι η ψυχή του ήδη είχε συναντηθεί με την ψυχή της.
Ενα γλυκό χαμόγελο ευτυχίας διαγράφηκε στα χείλη του και άρχισε να ψιθυρίζει: «Είσαι ο λόγος της ύπαρξής μου. Είμαι ο πιο ευτυχισμένος άνθρωπος στον κόσμο που μπορώ να βλέπω το χαμόγελό σου. Είσαι η χαρά της ζωής, μένω αδύναμος μπροστά σου, τόσο μικρός μπροστά στην ομορφιά σου». Οπως λένε, οι γιατροί που...