Η Ελένη Ράντου μίλησε σε πρόσφατη συνέντευξή της για το πόσο αυστηρή είναι με τον εαυτό της, αλλά και το πόσο επιζητεί την αναγνώριση από το κοινό.
Μιλήσατε για την αγωνία σας πριν από κάθε πρεμιέρα. Σας συντρίβει αν δεν είστε καλή;
«Πάρα πολύ! Είμαι πολύ νάρκισσος. Όχι μόνο αν δεν είμαι καλή, αλλά αν δεν ακούσω το χειροκρότημα στην ένταση που προσδοκώ, μπορεί να αρρωστήσω.
«Πάρα πολύ! Είμαι πολύ νάρκισσος. Όχι μόνο αν δεν είμαι καλή, αλλά αν δεν ακούσω το χειροκρότημα στην ένταση που προσδοκώ, μπορεί να αρρωστήσω.
Θέλω να ανεβάζω πάντα τον πήχη, να είμαι συνεχώς πιο καλή. Αν κάπου μείνω στάσιμη ή πάω προς τα πίσω, δεν το συγχωρώ εύκολα στον εαυτό μου...
Τρώω μεγάλη ήττα. Κάθε ρόλος είναι ένας αγώνας, και θέλω να κερδίζω σε κάθε αγώνα. Κι αυτός είναι ένας ψυχαναγκασμός. Έχω το σύνδρομο του απουσιολόγου! Δεν είμαι πολύ τρυφερή με μένα, είμαι αυστηρή, κριτική, με πυροβολώ!».
Μήπως είναι κάποιο κατάλοιπο της παιδικής ηλικίας;
«Δεν ξέρω. Εκεί, πάντως, που μεγάλωσα, δεν υπήρχαν πολλά περιθώρια για λάθη, διότι δεν υπήρχαν backups, ότι έχουμε τα οικογενειακά χρήματα και την άνεση ότι κάποιος θα σε καλύψει.
«Δεν ξέρω. Εκεί, πάντως, που μεγάλωσα, δεν υπήρχαν πολλά περιθώρια για λάθη, διότι δεν υπήρχαν backups, ότι έχουμε τα οικογενειακά χρήματα και την άνεση ότι κάποιος θα σε καλύψει.
Έμαθα από πολύ μικρή πως, αν δεν έχω νύχια να ξυστώ, δε θα με ξύσει κανένας άλλος.
Αυτός είναι ένας αγώνας που με κάνει και τον ταυτίζω με τον αγώνα της Φιλουμένα. Πιθανότατα, κάποιος θα βρεθεί να με βοηθήσει όταν τον χρειαστώ, όμως εγώ ποτέ δεν αναζήτησα κανέναν», δήλωσε στο περιοδικό Hello.
